Крывіцкі Анатоль Аляксандравіч
Крывіцкі Анатоль Аляксандравіч нарадзіўся ў гарадскім пасёлку Круглае, на Магілёўшчыне. Пасля заканчэння сярэдняй школы паступіў на гісторыка-геаграфічным факультэце Магілёўскага педінстытута. Пасля вучобы служаў ў Савецкай Арміі. Потым працаваў настаўнікам на Магілёўшчыне.
У 1965 годзе пераехаў у Салігорск. Быў на камсамольскай рабоце ў шахтабудаўнічым упраўленні, настаўнікам у ГПТВ-72, некаторы час працаваў у раённай газеце “Шахцёр”.
Працяглы час працаваў у сярэдняй школе №6 г. Салігорска.
Пісаць пачаў у студэнцкія гадв. Друкаваўся ў мясцовым і рэспубліканскім друку: часопісах “Полымя”, “Маладосць”, “Вожык”, “Работніца і сялянка”; газетах: “Звязда”, “Чырвоная змена”, “Мінская праўда” і іншых.
Змяшчаліся творы ў кнігах “Партызаны, партызаны”, у “Днях паэзіі” 70-80 гадоў.
Узнагароджан бронзавым медалём на маладзёжна-творчым конкурсе паэтаў Мінская вобласці у 70-х гадах.
Анатоль Крывіцкі – аўтар паэтычнага зборніка “Давер”, які выйшаў у выдавецтве “Мастацкая літаратура”.
У зборніку вершаў “Глыбіня”, які выйшаў у 1998 г. – творы пра Радзіму, пра прыроду, пра цяжкую і цікавую працу шахцёраў: “На абагачальнай фабрыцы”, “У шахцёрскай лазні”, “Падземны аўтограф”.
Асноўным зместам паэм і вершаў Анатоля Крывіцкага з’яўляецца працоўны чалавек і яго здяйсненні: геолагі, шахцёры, будаўнікі маладога горада, беларускіх гарнякоў Салігорска. Іх адухоўленасць у імкненні да высакароднай мэты – зрабіць наша жыццё змястоўным, насычаным прыгажосцю і веліччу спраў.
Звяртаецца аўтар і да тэмы кроўнага радства з зямлёй бацькоў, з яе гісторыяй, з верай у дабрыню і прызначэнне чалавека на зямлі.
Анатоль Крывіцкі – паэт самабытны, сваеасаблівы, цікавы. Яго паэзія дала расткі на Салігоршчыне, удасканальвалася і сталела сумесна з развіццём горада шахцёраў. Анатоль Крывіцкі сваім сэрцам, чулай душой успрымае веліч здейснелых падзей і ўвасабляе іх у паэтычныя радкі.
Магчыма, каму-небудзь здасца ягоная паэзія невытанчанай, але яна пранізана праўдзівасцю, гістарычнай сутнасцю, уменнем паказаць жыццё такім, якім пабачыў і адчуў яго аўтар.
Васіль Когут,
член Саюза беларускіх пісьменнікаў
Каханне
Ліхтары ўсе наўкола патушаны,
А ты ходзіш са мною ўзрушаны.
Увесь радасна ўсхваляваны –
У меня даўно закаханы.
І за рукі з лагодай кранаеш
Пра адно ў мяне пытаеш:
Мо хто ёсць у цябе другі?..
А ў вачах – агеньчык тугі.
Гавару: “Бывалі, канешне”.
А самой – гарэзліва смешна.
Запалонена пачуццём,
Аж душа палае агнём.
Гавару: “Ужо, бачыш, позна…”
Ён: “Пытаюся я сур’ёзна,
А ты жартамі адбіваешся,
Ну, навошта з мяне пасміхаешся?”
Калі сэрца да стрэчы імкнецца,
То каханне само адгукнецца…
…І смяецца весела, звонка –
І ўся расцвітае рамонкам…
Анатоль Крывіцкі